#followapollo

#followapollo 

Wpływ zmian klimatu na motyla Apollo

Posted By: Maureen 1969 Views 0 Comment ,

Napisany przez Maureen Nieuwschepen

Niniejszy artykuł jest drugim z dwuczęściowej, opartej na naukowych podstawach serii poświęconej Parnassius apollo.

Ogólnoświatowe skutki zmian klimatu – zmieniające się wzorce pogodowe i zmieniające się zakresy temperatur

Zmiany klimatu, spowodowane zwiększonym poziomem gazów cieplarnianych, prowadzą do zmian wzorców pogodowych i wzrostu liczby ekstremalnych zjawisk pogodowych na całym świecie (Scott, 2016), w szczególności do wzrostu dziennych ekstremalnych temperatur i opadów. Na przykład w Europie odnotowano wzrost dziennych rekordowo wysokich temperatur w porównaniu z dziennymi rekordowo niskimi temperaturami i przewiduje się, że stosunek ten wzrośnie w przyszłości (Ummenhofer & Meehl, 2017). Wraz ze wzrostem temperatury powietrza zmieni się również zdolność zatrzymywania wody w powietrzu, wpływając na wzorce opadów. Obfite opady deszczu i czas trwania okresów suszy nasilają się i oczekuje się, że ich intensywność wzrośnie w przyszłości (Scott, 2016), tym samym negatywnie wpływając na produkcję ekosystemów lądowych w różnych biomach (Zhang i in., 2013). Inne skutki zmian klimatycznych, które mają znaczący wpływ na ekosystemy lądowe, to na przykład zwiększona liczba fal upałów i pożarów (Ummenhofer & Meehl, 2017).

W przypadku Europy zmiany klimatu doprowadziły do wcześniejszego nadejścia lata, ze zmianą o około 10 dni w latach 1960-2000 (Cassou & Cattiaux, 2016). Przewidywane skutki zmian klimatu dla lądowej Europy wyglądają ponuro. Europa nie tylko podlega ogólnoświatowym trendom w zakresie skutków pogodowych wywołanych zmianami klimatu, takich jak wzrost ekstremalnych opadów i dotkliwość susz, ale także stoi przed wyjątkowymi wyzwaniami zgodnie z modelami prognozowania klimatu (Carvalho i in., 2021). Średnie temperatury wzrosły prawie dwukrotnie w porównaniu ze średnią globalną (Harris i in., 2014). Przewiduje się, że trend ten utrzyma się w przyszłości, a największy względny wzrost temperatury wystąpi w Iberii, regionie Morza Śródziemnego, Alpach, Skandynawii oraz Europie Wschodniej i Północnej (IPCC, 2018).

Wpływ zmian klimatu na Europę Środkową i siedliska P. apollo

Siedliska Parnassius apollo (Linnaeus, 1758) znajdują się głównie na wyżynach Europy Środkowej. Zmiany klimatyczne mają nieproporcjonalny wpływ na obszary górskie, z bardziej dotkliwym wzrostem temperatury niż w przypadku innych ekosystemów (Nogués-Bravo i in., 2007). Ponadto góry są wyjątkowe pod względem gradientu mikrosiedlisk w skali wysokościowej, co utrudnia ich uogólnienie. Przesunięcie w górę w rozmieszczeniu gatunków roślin i zwierząt zostało już wykryte w europejskich obszarach górskich (Lenoir i in., 2008), ponieważ temperatury są generalnie niższe na wyższych wysokościach. W przypadku roślin ustalono już, że przewidywana utrata siedlisk jest bardziej znacząca dla gatunków występujących na wyższych wysokościach. 36-55% gatunków alpejskich, 31-51% gatunków subalpejskich i 19-46% gatunków górskich może stracić ponad 80% swoich odpowiednich siedlisk do 2070-2100 roku (Engler i in., 2011).

Wpływ na P. apollo

Wzrost temperatury

Ponieważ siedliska P. apollo znajdują się na obszarach górskich, były one i są w znacznym stopniu narażone na zmiany klimatu. Po pierwsze, rosnące temperatury kierują motyle na północ. W ciągu ostatnich kilku dekad P. apollo wycofał się na północ zarówno wzdłuż północnej, jak i południowej granicy swojego zasięgu (Parmesan i in., 1999). Inną reakcją na rosnące temperatury może być wcześniejszy początek wylęgu larw.

We francuskim regionie Brançon w Alpach populacje wykazywały wcześniejsze wylęganie się larw, wraz z miesięcznym przesunięciem w pojawianiu się latających osobników dorosłych w biotopach powyżej 1900 n.p.m. (Descimon i in., 2005).

Anomalie pogodowe

Anomalie pogodowe spowodowane zmianami klimatu mogą mieć katastrofalne skutki dla populacji P. apollo . Udokumentowano kilka zdarzeń, które spowodowały duży spadek liczebności populacji lub wąskie gardła. Wydarzenia te zostały udokumentowane przed rokiem 2000, ale pokazują wrażliwość populacji Apollo na anomalie pogodowe.

W Pieninach w 1957 r., po wczesnej i ciepłej wiośnie, przedłużający się okres zimnej i deszczowej pogody z opadami śniegu w lipcu spowodował wąskie gardło dla regionalnych populacji P. apollo (Żukowski 1959). Ponieważ samce wyłaniają się z poczwarek wcześniej niż samice, te pojawiające się w czerwcu nie mogły kopulować z powodu braku samic. Następnie, gdy samice pojawiły się po zimnej pogodzie, tylko ograniczona liczba została zapłodniona, ponieważ przeżyło tylko kilka samców.

Wydarzenie „fałszywej wiosny” w zimie, tj. ciepły okres, po którym nastąpił powrót zimna, pod koniec lat 80. spowodowało spadek populacji P. apollo w południowej części Masywu Centralnego we Francji (Descimon i in., 2005). Powtórzenie tego wydarzenia dziesięć lat później spowodowało całkowite wyginięcie tych populacji.

Larwy P. apollo są przystosowane do niskich temperatur otoczenia, w tym temperatur poniżej 0°C. Ciemna pigmentacja ich kutikuli umożliwia szybkie nagrzewanie się w świetle słonecznym podczas żerowania. Cecha ta jest uważana za kluczową w siedliskach górskich, gdzie maksymalna dzienna temperatura rzadko przekracza 15°C w fazie rozwoju larwalnego (Richarz i in., 1989). Larwy są jednak bardzo wrażliwe na wilgoć. W zimne i deszczowe dni larwy przestają żerować i znacznie ograniczają swoją lokomocję. W konsekwencji, wydłużone okresy intensywnych opadów deszczu, zwłaszcza w połączeniu z niskimi temperaturami otoczenia, zmniejszają rozwój larw i zwiększają śmiertelność (Descimon i in., 2005). Jednak temperatury powyżej 40°C mogą również znacznie zwiększyć śmiertelność larw, ponieważ stają się one bardziej podatne na rozwój chorób oportunistycznych, tj. infekcji (Descimon i in., 2005).

Naturalna ekspansja lasów

W całej Europie lasy są powszechnymi ekosystemami kulminacyjnymi, zwłaszcza w centralnych i północnych regionach kontynentu. Postępująca sukcesja lasów stanowi poważne wyzwanie dla populacji P. apollo , prowadząc do fragmentacji siedlisk i zmniejszając dostępność roślin pokarmowych zarówno dla larw, jak i osobników dorosłych (Nakonieczny i in., 2007). Do tej pory proces ten dotyczył głównie obszarów nizinnych. W konsekwencji, naturalna sukcesja lasów zagraża głównie formom „telepikofagicznym” P. apollo, tj. żerującym na S. telephium, a nie formom żerującym na S. album.

Jednak alpejskie łąki powyżej linii drzew zamieszkane przez P. apollo są również poważnie zagrożone zmianami klimatu z powodu ekspansji lasów w górę spowodowanej rosnącymi temperaturami (Hülber i in., 2020). Oznacza to, że formy białofagiczne są również zagrożone, zwłaszcza biorąc pod uwagę prognozy dotyczące wzrostu temperatury na wyższych wysokościach.

Wnioski

Zmiany klimatu wpływają zarówno na populacje P. apollo, dostępność roślin żywicielskich dla gąsienic, jak i trwałość siedlisk. Małe i odizolowane populacje są bardziej podatne na ekstremalne warunki pogodowe, co może prowadzić do efektu wąskiego gardła lub całkowitego wyginięcia lokalnej populacji. Skuteczne strategie ochrony są niezbędne dla przetrwania gatunku i poprawią warunki siedliskowe dla innych gatunków rozwijających się w podobnych środowiskach. Projekty takie jak LIFE Apollo2020 mają kluczowe znaczenie w opracowywaniu i wdrażaniu tych strategii, odgrywając istotną rolę w ochronie P. apollo.

Bibliografia

Descimon, H. (1995). La conservation des Parnassius en France: aspects zoogéographiques, écologiques, démographiques et génétiques (Vol. 1, pp. 1-54). Editions OPIE.

Descimon, H., Bachelard, P., Boitier, E., & Pierrat, V. (2005). Decline and extinction of Parnassius apollo populations in France-continued. Studies on the Ecology and Conservation of Butterflies in Europe, 1, 114-115.

Engler, R., Randin, C. F., Thuiller, W., Dullinger, S., Zimmermann, N. E., Araujo, M. B., … & Guisan, A. (2011). 21st century climate change threatens mountain flora unequally across Europe. Global change biology, 17(7), 2330-2341.

Harris, I. P. D. J., Jones, P. D., Osborn, T. J., & Lister, D. H. (2014). Zaktualizowane siatki o wysokiej rozdzielczości miesięcznych obserwacji klimatycznych – CRU TS3. 10 Dataset. International journal of climatology, 34(3), 623-642.

Hülber, K., Kuttner, M., Moser, D., Rabitsch, W., Schindler, S., Wessely, J., … & Dullinger, S. (2020). Dostępność siedlisk nieproporcjonalnie zwiększa ryzyko zmiany klimatu dla gatunków nizinnych w porównaniu z gatunkami alpejskimi. Global Ecology and Conservation, 23, e01113.

IPCC 2018: Raport specjalny Globalne ocieplenie o 1,5°C. https://www.ipcc.ch/sr15/

Lenoir, J., Gégout, J. C., Marquet, P. A., de Ruffray, P., & Brisse, H. (2008). Znaczące przesunięcie w górę optymalnej wysokości gatunków roślin w XX wieku. Science, 320(5884), 1768-1771.

Nakonieczny, M., Kedziorski, A., & Michalczyk, K. (2007). Motyl niepylakapollo (Parnassius apollo L.) w Europie – jego historia, zanik i perspektywy ochrony. Functional Ecosystems and Communities, 1(1), 56-79.

Nogués-Bravo, D., Araújo, M. B., Errea, M. P., & Martínez-Rica, J. P. (2007). Narażenie globalnych systemów górskich na ocieplenie klimatu w XXI wieku. Global environmental change, 17(3-4), 420-428.

Massolo, A., Fric, Z. F., & Sbaraglia, C. (2022). Wpływ zmian klimatu na przydatność siedliskową motyla w przeszłości, teraźniejszości i przyszłości: Interakcje biotyczne między Parnassius apollo i jego roślinami żywicielskimi. Uniwersytet w Pizie.

Parmesan, C., Ryrholm, N., Stefanescu, C., Hill, J. K., Thomas, C. D., Descimon, H., … & Warren, M. (1999). Przesunięcia na biegunach zasięgów geograficznych gatunków motyli związane z regionalnym ociepleniem. Nature, 399(6736), 579-583.

Richarz, N., Neumann, D., & Wipking, W. (1989). Untersuchungen zur ökologie des Apollofalters(Parnassius apollo vinningensis, Stichel 1899, Lepidoptera, Papilionidae) im Weinbaugebiet der unteren Mosel. Mitt der Assoc Rheinisch-Westfälischer Lepidopterologen, 5, 108-259.

Zhang, Y., Susan Moran, M., Nearing, M. A., Ponce Campos, G. E., Huete, A. R., Buda, A. R., … & Starks, P. J. (2013). Ekstremalne wzorce opadów i redukcja produkcji ekosystemów lądowych w biomach. Journal of Geophysical Research: Biogeosciences, 118(1), 148-157.Żukowski, R. (1959). Problemy zaniku i wymierania motyla Parnassius apollo L. na ziemiach polskich. Sylwan, 103(06-07).

#followapollo 

Historia migracji i ekologia motyla Apollo

Posted By: Maureen 101 Views 0 Comment ,

Napisany przez Maureen Nieuwschepen


Niniejszy artykuł jest pierwszym z dwuczęściowej, opartej na naukowych podstawach serii poświęconej Parnassius apollo.

Pochodzenie i historia migracji

Rodzaj Parnassius po raz pierwszy powstał w Laurazji (obecnie zachodnie Chiny, ryc. 1) we wczesnym paleogenie (około 65 milionów lat temu). Zderzenie indyjskiej płyty tektonicznej z kontynentem azjatyckim w epoce miocenu (23,03 – 5,33 mln lat temu) spowodowało powstanie pasm górskich Himalajów w Azji Środkowej, a tym samym dramatyczną zmianę siedlisk. Płaskowyż Himalajów zablokował azjatycki monsun i zmniejszył opady w Azji Środkowej (Quade i in., 1989), co doprowadziło do wzrostu roślinności stepowej. Zmiany warunków biotycznych (zmiana roślin żywicielskich) i abiotycznych (zmiana klimatu i orogenezy (tj. tworzenie się gór przez zbiegające się płyty tektoniczne)) doprowadziły do pierwszej na dużą skalę radiacji Parnassius na ponad 50 gatunków (Condamine i in., 2018).

Rysunek 1. Mapa świata pokazująca pochodzenie i centrum radiacji rodzaju Parnassius (pomarańczowy) oraz przybliżone obecne rozmieszczenie Parnassius apollo (niebieski). Informacje zaczerpnięte z Nakonieczny et al., 2007.

Dalsza dywersyfikacja

Jeden z gatunków Parnassius , Parnassius apollo (Linnaeus, 1758), rozprzestrzenił się daleko na zachód w kierunku Europy i na północ aż do granicy trwałej pokrywy śnieżnej (Nakonieczny i in., 2007). W tym czasie był to nadal rozległy gatunek stepowy. Pierwsze zlodowacenie w Europie zepchnęło P. apollo na południe do ostoi (Nakonieczny i in., 2007). Kolejne cykle glacjalno-interglacjalne napędzały ekspansję i wycofywanie się P. apollo oraz jego zajmowanie i wycofywanie się z ostoi. Ta trwająca dynamika najprawdopodobniej doprowadziła do dalszej ewolucji podgatunkowej w obrębie P. apollo, prowadząc do ponad 200 opisanych podgatunków w Europie (Todisco i in., 2010). Podobne, ale w mniejszym stopniu dynamiczne procesy zachodziły w azjatyckim zasięgu P. apollo , wyjaśniając różnicę w różnorodności podgatunków między Europą a Azją.

Bieżąca dystrybucja

Kurczące się siedliska stepowe w Europie wywierały selektywną presję na P. apollo, prowadząc do stopniowej zmiany z typowego gatunku stepowego na gatunek górsko-stepowy (Nakonieczny i in., 2007). Obecnie P. apollo jest uważany za gatunek stepowy i górsko-subalpejsko-borealny, zajmujący wiele różnych siedlisk w szerokim zasięgu występowania (Descimon, 1995). Jego rozległy zasięg palearktyczny rozciąga się od 7° W (Góry Kantabryjskie, Hiszpania) do 120° E (Jakucja, Rosja), w tym góry Khentei w Mongolii. Jego równoleżnikowe rozmieszczenie rozciąga się od 62° N (zachodnia Finlandia i Oppland, Norwegia) do około 38° N (Sierra Gádor w Hiszpanii, masyw La Madonie na Sycylii, góra Erímanthos w Grecji i masyw Taurus Zachodni w północno-wschodniej Turcji) (podsumowane z kilku źródeł przez Nakonieczny i in., 2007) (ryc. 1).

Opis

Wygląd P. apollo czyni go jednym z najbardziej charakterystycznych motyli w Europie, z rozpiętością skrzydeł 50-80 mm, kredowobiałymi skrzydłami, szarymi znaczeniami oraz czarnymi i czerwonymi plamami. Samce i samice różnią się wzorami na przednich i tylnych skrzydłach, co wskazuje na dymorfizm płciowy. Poszczególne podgatunki różnią się rozmiarem, kształtem i wzorem skrzydeł. Czerwone plamki są jednak zawsze obecne na tylnych skrzydłach (Bonin i in., 2024).

Rysunek 2. Samica Parnassius apollo

Siedliska Apollo w Europie

P. Siedliska Apollo w Europie składają się zazwyczaj z suchych muraw wapiennych i stepów na obszarach wyżynnych oraz muraw alpejskich i subalpejskich. Skaliste siedliska i piargi są również odpowiednie, ale poniżej limitu wysokości zależnego od pasma górskiego (do 1800 m n.p.m. w Karpatach, 2500 m n.p.m. w Alpach i 3000 m n.p.m. w Sierra Nevada (Nakonieczny i in., 2007). Niezależnie od typu siedliska, dostępność odpowiednich roślin pokarmowych dla larw jest kluczowa.

Rysunek 3. Mapa Europy z zaznaczonym na niebiesko rozmieszczeniem Parnassius apollo (informacje zaczerpnięte z Nakonieczny et al., 2007).

Rośliny żywicielskie

P. apollo jest gatunkiem oligofagicznym, tj. ogranicza się do kilku określonych źródeł pokarmu. Larwy (gąsienice) żerują na Sedum album (Linnaeus, 1758) (ryc. 4) lub Hylotelephium telephium (Linnaeus, 1758) (ryc. 5) (Nakonieczny i Kędziorski, 2005). Są to gatunki rozchodników, które mogą żyć w suchych warunkach dzięki strategii CAM (metabolizm kwasów gruboszowych) (Wai i in., 2019). Nizinne populacje P. apollo żywią się głównie H. telephium, ponieważ rośnie on w otwartych lasach i na łąkach. Natomiast wyżej położone populacje P. apollo żywią się głównie S. album, gatunkiem występującym w wapiennych środowiskach skalnych (Stephenson, 1994). To dzieli europejskie populacje P. apollo na formy „telephiophagous”, żywiące się H. telephium i „albophagous”, żywiące się S. album. Latające dorosłe motyle polegają na szerszej gamie roślin nektarodajnych jako źródle nektaru, w zależności od dostępności na danym obszarze (Massolo i in., 2022).

Rysunek 4. Sedum album
Rysunek 5. Hylotelephium telephium

Cykl życia

Cykl życiowy P. apollo (ryc. 6) trwa jeden rok i jest uniwertyczny, tj. zimuje w stadium jaja (Bonin i in., 2024). Samice składają jaja, które pozostają uśpione przez zimę i wykluwają się wiosną następnego roku. Larwy żerują na roślinach żywicielskich, dopóki nie osiągną pełnych rozmiarów, przechodząc kilka linienia. Po tej fazie gąsienica przechodzi metamorfozę, stając się poczwarką. Poczwarka nie odżywia się, ale polega na energii zgromadzonej z pożywienia, które spożyła jako larwa (Gilbert i in., 1996). W stanie poczwarki metamorfoza larwy w dorosłego motyla odbywa się poprzez złożoną serię reakcji biochemicznych, kontrolowanych przez mechanizmy nerwowe i hormonalne (Gilbert i in., 1996).

Rysunek 6. Zdjęcia wszystkich stadiów rozwojowych P. apollo , tj. jaja, gąsienicy, poczwarki i imago

Bibliografia

Bonin, L., Jeromen, M., & Jeran, M. (2024). Zagrożone motyle i ich ochrona: spadek liczebności Parnassius apollo i Phengaris spp. w Europie i Słowenii. Proceedings of Socratic Lectures. 10, 117-125.

Condamine, F. L., Rolland, J., Höhna, S., Sperling, F. A., & Sanmartín, I. (2018). Testowanie roli Czerwonej Królowej i Nadwornego Błazna jako czynników makroewolucji motyli Apollo. Biologia systematyczna, 67(6), 940-964.

Descimon, H., Bachelard, P., Boitier, E., & Pierrat, V. (2005). Decline and extinction of Parnassius apollo populations in France-continued. Studies on the Ecology and Conservation of Butterflies in Europe, 1, 114-115.

Gilbert, S. F., Opitz, J. M., & Raff, R. A. (1996). Resynteza biologii ewolucyjnej i rozwojowej. Developmental biology, 173(2), 357-372.

Massolo, A., Fric, Z. F., & Sbaraglia, C. (2022). Wpływ zmian klimatu na przydatność siedliskową motyla w przeszłości, teraźniejszości i przyszłości: Interakcje biotyczne między Parnassius apollo i jego roślinami żywicielskimi. Uniwersytet w Pizie.

Nakonieczny, M., & Kędziorski, A. (2005). Preferencje pokarmowe larw motyla niepylakaapollo (Parnassius apollo ssp. frankenbergeri) zasiedlających Pieniny (południowa Polska). Comptes rendus. Biologie , 328(3), 235-242.

Nakonieczny, M., Kedziorski, A., & Michalczyk, K. (2007). Motyl niepylakapollo (Parnassius apollo L.) w Europie – jego historia, zanik i perspektywy ochrony. Functional Ecosystems and Communities, 1(1), 56-79.

Quade, J., Cerling, T. E., & Bowman, J. R. (1989). Rozwój azjatyckiego monsunu ujawniony przez wyraźną zmianę ekologiczną podczas ostatniego miocenu w północnym Pakistanie. Nature, 342(6246), 163-166.

Stephenson, R. (1994). Rozchodnik: rozchodniki uprawne. Timber Press, Portland. (pp. 335-pp).

Todisco, V., Gratton, P., Cesaroni, D., & Sbordoni, V. (2010). Phylogeography of Parnassius apollo: hints on taxonomy and conservation of a vulnerable glacial butterfly invader. Biological Journal of the Linnean Society, 101(1), 169-183

Wai, C. M., Weise, S. E., Ozersky, P., Mockler, T. C., Michael, T. P., & VanBuren, R. (2019). Pora dnia i przeprogramowanie sieci podczas fotosyntezy CAM indukowanej suszą w Sedum album. PLoS genetics, 15(6), e1008209.

#followapollo Motyle dla początkujących 

Ogrody dla Apollo: Coś dla motyli, gąsienic i ludzi

Posted By: Kamila Redererova 1831 Views 0 Comment ,

Jednym z kluczowych działań projektu Apollo 2020, „Ochrona Parnassius apollo w Polsce, Czechach i Austrii”, jest tworzenie siedlisk dla motyli i oferowanie działań edukacyjnych. Doprowadziło to do powstania Ogrodów dla Apollo. Ogrody te to specjalne przestrzenie, w których sadzimy bogate w nektar kwiaty dla motyli i rośliny żywicielskie dla gąsienic Apollo.

Każdy ogród powstaje przy bezpośrednim zaangażowaniu lokalnych gospodarzy terenu, pod kierunkiem naszych ekspertów. Przed rozpoczęciem sadzenia organizujemy prelekcje i warsztaty edukacyjne zarówno dla dorosłych, jak i dla dzieci. Niektóre ogrody, zwłaszcza te mniejsze, koncentrują się bardziej na edukacji. Na przykład ogrody szkolne podkreślają, w jaki sposób zmiana zarządzania ogrodem może przyciągnąć owady zapylające. Te małe przestrzenie tworzą również warunki, które wspierają wzrost populacji Parnassius apollo, ponieważ osobniki reintrodukowane w pobliżu rozprzestrzeniają się w tych ogrodach.

Tymczasem niektóre większe Ogrody dla Apollo zostały zaprojektowane jako siedliska, w których planowane są przyszłe reintrodukcje motyli. Wszystkie te ogrody znajdują się w obszarze działalności projektu, znanym jako Kraina Apolla. Dzięki wysiłkom podjętym w ramach projektu region ten staje się znany nie tylko ze swojego naturalnego związku z gatunkiem, ale także ze znaczenia kulturowego.

W tym roku stworzyliśmy cztery nowe Ogrody Apollo i ponownie odwiedziliśmy jeden założony w 2023 roku. Nasz sezon ogrodniczy rozpoczęliśmy w kwietniu od wizyty w Zespole Szkół Rzemiosł Artystycznych w Jeleniej Górze. Pomimo późnego siewu w czerwcu, z przyjemnością stwierdziliśmy, że rośliny wykiełkowały i rozprzestrzeniły się. Wspólnie z uczniami wysialiśmy kolejne nasiona i zamontowaliśmy tabliczkę z informacją o ogrodzie i projekcie. Mamy nadzieję, że łąka będzie nadal rosła i stanie się żerowiskiem dla wielu zapylaczy.

W maju posadziliśmy dwa Ogrody dla Apolla w pobliżu Ekocentrum w Uniemyślu. Na polu namiotowym Tatra Glamp w Okrzeszynie opowiedzieliśmy o motylu Apollo i jego siedlisku oraz przedstawiliśmy naszą obywatelską kampanię naukową „Gdzie jest duży biały motyl?”. Z pomocą gości kempingu i okolicznych mieszkańców przygotowaliśmy podłoże, posadziliśmy rozchodniki i wysialiśmy nasiona roślin łąkowych. Cieszymy się, że możemy kontynuować współpracę z nimi w celu rozszerzenia edukacji przyrodniczej w okolicy.

Później w maju wzięliśmy udział w corocznym Dniu Otwartych Domów Górnych Łużyc, gdzie zorganizowaliśmy kiermasz lokalnego rękodzieła i produktów. Wraz z odwiedzającymi zasadziliśmy kolejny Ogród dla Apolla na małym targu w pobliżu lokalnej karczmy.

Pomiędzy tymi działaniami odwiedziliśmy również Szkołę Podstawową nr 1 w Kamiennej Górze. Tamtejsi uczniowie pomogli nam stworzyć rozchodnikowe „rondo”, które miało stopniowo przekształcić szkolny trawnik w kwitnącą łąkę. Praca z tymi pełnymi energii dziećmi była zarówno zabawna, jak i owocna!

Największym wyzwaniem był dla nas Ogród dla Apolla w Domu Trzech Kultur Parada w Niedamirowie. Piękne otoczenie i wspierająca atmosfera sprawiły, że było to fantastyczne wydarzenie. Wspólnie z zespołem Karkonoskiego Parku Narodowego zorganizowaliśmy rodzinny festiwal, który obejmował wykłady, warsztaty i oczywiście prace ogrodnicze. Posadziliśmy 10 arów roślin przyjaznych motylom, a jesienią stworzymy siedlisko przy użyciu kruszywa wapiennego i większej ilości rozchodnika. Zawsze będziemy pamiętać ten dzień i inspirujące rozmowy z uczestnikami. Mamy nadzieję, że w przyszłym roku motyl Apollo odwiedzi Niedamirów i będzie cieszył się ogrodem tak samo jak my!

Patrząc w przyszłość, już teraz zastanawiamy się nad pomysłami na przyszłoroczne Ogrody dla Apollo. Jeśli jesteś aktywny lub mieszkasz w Sudetach Zachodnich i chciałbyś założyć z nami ogród, chcielibyśmy usłyszeć od Ciebie!

#followapollo Aktualności dotyczące projektu Monitoring 

Psy na misji: Ochrona dzikiej przyrody z Naturschutzhunde

Posted By: Kamila Redererova 1844 Views 0 Comment ,

Działania na rzecz ochrony przyrody ewoluują dzięki nowym i innowacyjnym podejściom. Jednym z naszych najbardziej ekscytujących narzędzi jest Naturschutzhunde, czyli „ochrona przyrody”. psy„. Te specjalnie wyszkolone psy pomagają nam chronić przyrodę i zagrożone gatunki, odgrywając istotną rolę w naszych projektach ochrony przyrody. Ich niesamowity węch sprawia, że są niezbędnymi partnerami w naszej misji ochrony bioróżnorodności.

Psy od dawna służą jako cenni towarzysze, ale ich rola wykracza daleko poza tradycyjne zastosowania, takie jak polowanie czy stróżowanie. Obecnie psy są zaangażowane w wiele dziedzin, w tym w egzekwowanie prawa, akcje ratownicze, a teraz także w ochronę przyrody. W ciągu ostatnich 30 lat stały się niezbędne w projektach badawczych i ochrony środowiska, w tym w projekcie LIFEapollo2020 i Verein NATURSCHUTZHUNDE.

Naturschutzhund w pracy

Co to jest Naturschutzhunde?

Naturschutzhunde to psy tropiące wyszkolone do odnajdywania określonych dzikich zwierząt lub wskazówek środowiskowych. Psy te mogą wykrywać ślady nieuchwytnych lub rzadkich gatunków za pomocą wskazówek, takich jak odchody, gniazda, pióra lub nasiona. Mogą na przykład identyfikować obecność wilków, pomagając w informowaniu o środkach ochrony stad. Pomagają również śledzić gatunki takie jak rysie, szakale złociste i żbiki, pomagając obrońcom przyrody dowiedzieć się więcej o ich rozmieszczeniu.

Tutaj, Naturschutzhunde stały się kluczowymi członkami naszego zespołu, pomagając nam monitorować i chronić zagrożone gatunki. Psy te pozwalają nam skutecznie gromadzić dokładne dane, jednocześnie minimalizując zakłócenia powodowane przez ludzi na wrażliwych obszarach.

Szkolenie psów

Szkolenie psów rasy Naturschutzhund to złożony proces. Psy te uczą się wykrywać markery charakterystyczne dla danego gatunku, takie jak larwy, odchody czy gniazda. Po wyszkoleniu mogą szybko i z dużą dokładnością pokrywać duże obszary, wykrywając ślady dzikich zwierząt, które są niewidoczne dla ludzkiego oka.

Szkolenie, oparte na pozytywnym wzmocnieniu, uczy psy rozpoznawania określonych zapachów i wyraźnego wskazywania ich swoim przewodnikom. Odpowiednimi kandydatami do tej pracy są psy sprawne fizycznie, które lubią używać swojego nosa i mogą pracować przez wiele godzin w trudnym terenie. Proces certyfikacji zapewnia, że psy spełniają wysokie standardy przed rozpoczęciem pracy w terenie.

Parnassius apollo L. bartholomaeus Saalfelden-Stoßwand, ma2-33326.JPG
Apollo Butterfly

Rola Naturschutzhunde w projekcie LIFEapollo2020

W projekcie LIFEapollo2020 polegamy na Naturschutzhunde w celu monitorowania i ochrony populacji motyla Apollo w Austrii. Inicjatywa ta ma na celu przywrócenie populacji motyla w Austrii, Polsce i Czechach. Psy odgrywają kluczową rolę w tych działaniach monitorujących w 15 regionach Austrii.

Raupe ssp. vindobonensis, Maria Zell, Bürgeralpe 2012-33310.JPG
Gąsienica motyla Apollo

Jak pomagają psy rasy Naturschutzhunde:

  1. Znajdowanie larw: Nasze psy są szkolone do lokalizowania larw motyla Apollo na obszarach bogatych w rozchodniki, które często są trudno dostępne. Zdolność psów do wykrywania larw jest niezbędna w naszej pracy.
  2. Dostęp do odległych obszarów: Wiele siedlisk motyla Apollo znajduje się w regionach górskich, które są trudno dostępne dla ludzi. Naturschutzhunde pomagają nam pokryć te obszary skuteczniej niż same zespoły ludzkie.

Dotychczasowe osiągnięcia

Dzięki Naturschutzhunde byliśmy w stanie wykryć larwy motyla Apollo na kilku z 15 obszarów, które badaliśmy w 2023 i 2024 roku. Pozwoliło nam to chronić kluczowe regiony, w których populacje motyli pozostają aktywne.

Naturschutzhunde okazały się również bardzo skuteczne w różnych innych zadaniach związanych z ochroną przyrody. Na przykład są one wykorzystywane do lokalizowania zwłok ptaków i nietoperzy w pobliżu turbin wiatrowych, pomagając nam ocenić wpływ farm wiatrowych na chronione gatunki. Ich doskonały węch pozwala im wykrywać mniejsze szczątki w krótszym czasie niż ludzie.

Badanie rzadkich i ukrytych gatunków często stanowi wyzwanie, ponieważ bezpośrednia obserwacja jest trudna. Naukowcy zazwyczaj polegają na dowodach pośrednich, takich jak odchody, sierść lub szczątki ofiar. Naturschutzhunde są doskonałe w lokalizowaniu tych śladów, pracując znacznie szybciej i dokładniej niż ludzcy badacze. Kilka z naszych zespołów przewodników psów jest już zaangażowanych w projekty naukowe, co przyczynia się do dalszego rozwoju działań na rzecz ochrony przyrody.

Wnioski

Naturschutzhunde stały się istotnymi partnerami w naszej misji ochrony zagrożonych gatunków. Ich praca w ramach projektu LIFEapollo2020 pokazuje, jak skutecznie pomagają chronić dziką przyrodę i wrażliwe ekosystemy. Patrząc w przyszłość, jesteśmy przekonani, że psy te będą nadal odgrywać istotną rolę w ochronie dziedzictwa przyrodniczego Austrii i Europy.

W świecie, w którym więź między ludźmi a naturą jest ważniejsza niż kiedykolwiek, Naturschutzhunde pomagają wypełnić tę lukę. Ich wyjątkowe zdolności pozwalają im chronić zagrożone gatunki, jednocześnie wzmacniając głębszą więź między ludźmi a światem przyrody